माझी आई ही माझं खरं प्रेरणास्रोत आहे, तसं म्हटलं तर, आमच्या किंवा आमच्या मुलांच्या पिढीसाठी ती जीवन जगण्याचे स्रोत आहे, असं म्हटलं तर ते चुकीचे ठरू नये.
आजमितीस माझ्या आईचे वय वर्ष 87 आहे. परंतु तरूणालाही लाजविल, असा उत्साहाचा खळखळता झराच जणू ती आहे. मुंबई सारख्या महानगरातील "दहिसर" सारख्या उपनगरात आई रहाते. माझे भाऊ जवळपासच रहायला आहेत. आईकडे येऊन-जाऊन असतात.
दोन वर्षांपूर्वी माझ्या बाबांचे वार्धक्याने निधन झाले. माझा मामेभाऊ निराधार आहे, त्याला आईने आपल्या घरी ठेवून घेऊन, दहावर्षापासून आधार दिला आहे.
वयाच्या सत्याऐंशीव्या वर्षीसुद्धा, माझी आई पूर्णपणे स्वावलंबी जीवन आनंदाने जगत आहे. अजूनही ती रोजच्या स्वयंपाकाव्यतीरिक्त, यु ट्युबवरील पदार्थांची रेसिपी पाहून, आपल्या किचनमध्ये स्वतःच्या कल्पनाशक्तीने, प्रयोग करून नवीन चविष्ट पदार्थ बनवित असते. आणि सगळ्यांना खाऊ घालत असते. मासांहारी जेवण करण्यात अतिशय तरबेज असलेली माझी आई, जेव्हा माशांचे कालवण वगैरे करते,तेव्हा दादाला, माझ्या मोठ्या भावाला फोन करून जेवायला घरी बोलावून घेते. तसेच सौरभ (भाचा) त्याच्यासाठी मुद्दाम डब्यात पाठवून देत असते. ती उत्तम गृहीणी तर आहेच, परंतु ती पाककलेतही निपुण आहे. आराम करणे हे तिच्या बहुदा रक्तातच नसावे.
पाच-सहा दिवसांवर "दिवाळी" येऊन ठेपली आहे. हीचा उत्साह काय विचारू नका. फोनवरून मला सांगत होती "माझ्या फराळाच्या तीन वस्तू बनवून पण झाल्या". मी अजून सुरुवातही केली नाही. तिचा सळसळता उत्साह पाहीला की, आम्हालाच खजिल झाल्यासारखे वाटते. दोन्ही वहिन्या व माझी आपापसात मग चर्चा चालते, "आईची कमाल आहे. ह्या वयात आम्ही काही करायचे म्हटले की कंटाळा करतो". धन्य ती आमची आई.
बरं तिच्याकडे नुसतेच पाककौशल्य नाही तर ह्या वयात ती शिवणकामही तेवढ्याच हौसेने करते. वेगवेगळ्या डिझाईनच्या कापडी पर्सेस तसेच कापडी पिशव्या, हौस म्हणून, शिवत असते. व त्या नातेवाईकांना भेट म्हणून देत असते. तिला माणसांच्या गोतावळ्यात रहायची आणि गप्पागोष्टी करायची खूप आवड आहे, त्यामुळे भावंडांचा मेळावा तिच्या अवती-भवती जमलेलाच असतो. नातलगांचा तिला भारी लळा. त्यामुळे फोनवरून खबरबात घेणे चालूच असते.
नवल म्हणजे ह्या वयात ती मोबाईलही व्यवस्थित हाताळते. कालच तिला, तिच्या नातीने दिवाळीनिमित्त नवीन मोबाईल घेऊन दिला आहे. लगेच मला विडीयो काॅल करून, आनंदाची
बातमी दिली. मलाही तिथे असलेल्या माझ्या सगळ्या माणसांशी प्रत्यक्ष बोलता आले व पहाताही आले. अशी माझी आई उत्साहाचा झराच जणू.
माझ्या आईला फिरायला किंवा हाॅटेलमध्ये जायला खूप आवडते. तसेच पत्ते खेळणे हा तिचा आवडीचा छंद आहे. अजूनही आम्ही सगळी भावंडे एकत्र जमलो की, आमचा पत्त्यांचा डाव रंगत असतो व त्यात आईचा पहिला पुढाकार असतो. कामाला येणार्‍या बाईने कधी रजा घेतली, की आईची भांडी वगैरे कधी धुवून तयार होतात, ते कळतही नाही, एवढी प्रत्येक कामात प्रचंड उर्जेने, न थकता किंवा न कंटाळता ती कामं उरकत असते. मी माहेरी गेले की अजूनही, आईच्या जीवावर काढलेले माहेरपणातील
ऐशोआरामाचे दिवस, घरी परत आल्यावर आठवण काढून काढून त्यांत रमत असते.
आईचा ह्या वयातही काम करण्याचा जोश पाहून, मला कधीतरी कामामुळे आलेली मरगळ ही, एका फटक्यात दूर होते व परत आईची प्रेरणा घेऊन, मी तितक्याच जोमाने काम करू लागते.
आमच्या कुटुंबासाठी आमची आई ही सदैव आमचे "प्रेरणास्रोत" बनली आहे. माझी परमेश्वरापाशी कायम हीच प्रार्थना राहील की "आईचे शरीर निरोगी राहो आणी शेवटपर्यंत असेच स्वावलंबी व आनंदी जीवन तिला लाभो. आम्हाला तिचे अखंड मार्गदर्शन मिळत राहो."
पुष्पा सामंत.
नाशिक 6-11-2020.
Samant1951@hotmail.com
विश्व मराठी परिषदेच्या व्हॉट्सअ‍ॅप लिस्टमध्ये सामील व्हा - 7066251262 हा व्हॉट्सअ‍ॅप क्रमांक सेव्ह करुन त्यावर Join VMP असा मेसेज पाठवा