कथा- कॉफी आणि नकार

गर्दी... खूप गर्दी.... सतत भडीमार... अनेक विचार... विचारांवर विचार.... हा विचार का? यावर विचार... अनेक तत्त्व... अनेक तत्वज्ञान पाजळणारे महान आत्मे.. अनेक समाजसेवक... अनेक वस्तू .. उपयोगी, निरुपयोगी..... “स्वप्नातलं घर आत्ताच घ्या” “राडो चे खरे घड्याळ फक्त २००० रुपयात,आत्ताच बुक करा.”, “३ लिपस्टिक वर २ फ्री फक्त ५००० रुपयात.”... पैसे काय दरोडे टाकून भरू. “नाव नोंदवा आणि खात्रीशीर लग्न जमवा”... नाही जमल तर पैसे परत देणार का?, “पांढरे केस काळे करा केवळ ३ दिवसात”... आणि ३ वर्षातही नाहीच झाले तर काय ?, “७० वर्षांच्या आजीने केले २२ वर्षीय मुलाशी लग्न”.. केलं तर केलं त्यात तुमच काय गेलं, “आमच्या प्रायोगिक नाटकाच्या पहिल्या प्रयोगाला नक्की यायचं हा.”... का? दुसरा प्रयोग होणार नाही का? “चुकीच्या वेळी लग्न करणे या ५ अभिनेत्रींना पडले महाग , नक्की वाचा”....लग्न कधी स्वस्त पडते का?, “माझ्या शोनूचा पहिला वाढदिवस”, “माझ्या बाबूचा पहिला डान्स”, “माझ्या चिन्नुचा पहिला स्वेटर”... तुमच्या शोनू, बाबू, चिन्नु जो कोणी आहे त्याचा पहिला बाबा कोण...?

मनापासून अजिबात इच्छा नसतानाही माझी रोजची सकाळ या मूर्ख गर्दीनेच होते. सवय, वाईट सवय, दुसरे काही नाही. कितीही ठरवलं व्यायाम करायचा नाही तरी दर २ मिनिटांनी मोबाईल हातात घेऊन अंगठ्याला व्यायाम देतेच मी. इतरांना नावं ठेवते पण मी स्वतः हि तेच करते. १ वर्षापूर्वी याच दिवशी याच वेळी मी काय मूर्खपणा केला होता याची आठवण मला वारंवार करून दिली जाते. कदाचित यामुळेच आज काल मला याचा वैताग आलाय आणि आज या सगळ्या चा खूप राग आलाय...का? काय? का? आज मुलगा बघायला सीसीडी ला जायचं ते पण ९ वाजता, अरे इतक्या सकाळी आज काल पक्षी पण उठत नाहीत, आणि हा कॉफ्फी प्यायला बोलावतोय. असो, आता अंगठ्याचा व्यायम बंद करायलाच हवा. नाहीतर फुकटची कॉफी पाजणारा निघून जाईल.

साधारण २ तास आवरून म्हणजे त्यातला दीड तास मोबाईल वर व्यतीत करून मी एकदाची तयार झालीये. लाल रंग खूप भडक वाटतो, पिवळा बालिश आहे, गुलाबी खूपच बायल्या, नीळा ठीक ठीक, काळा नकोसा, हिरवा खूपच उठून दिसतो, सगळ्यात कायमचा बेष्ट एकच शुभ्र पांढरा. “रंगांचे वैशिष्टय” या पोस्ट मध्ये दिलेल्या रंगांच्या गुणधर्मांना लक्षात ठेऊनच मी शुभ्र पांढर्या रंगाची निवड केलीये.

स्वतःवर खूपच खुश आहे मी. तसहि मोबाईल मधील रंगीत गर्दी सोडली तर माझ्या आयुष्यात काहीच रंगीत नाहीये, अगदी पंढरी चप्पल, पांढरा पंजाबी ड्रेस, पांढरे घड्याळ इतकेच कशाला माझे केसही पांढरे आहेत. म्हणूनच, लग्नासाठी आलेल्या कोणत्याही मुलाकडून फुकटची कॉफी पिल्याशिवाय मी नकार ऐकूनच घेत नाही, त्या सगळ्यांना माझा पांढरा रंग खूप बोचतो. सबंध बसच्या प्रवासात मी स्वतःला पुन्हा पुन्हा हेच विचारतीये कि दुसरा एखादा रंग आज वापरून बघयला हवा होता. असो पण पांढरा सगळ्यात बेष्ट आहे.

सीसीडी माझ्या साठी नवीन नाही, कित्येक नकार मी इथेच पचवलेत. या शहरातील एकही सीसीडी सोडलेले नाही. त्या मुलांनी मला लक्षात ठेवलाय कि नाही माहित नाही पण सगळ्या सीसीडी वाल्यांनी मला निट लक्षात ठेवलाय. आत मध्ये प्रवेश करताच एक मऊ सोफा बघून मी पटकन बसले. आणि पुन्हा अंगठ्याला व्यायम म्हणून मोबाईल हातात घेतला. आणि हे काय??? त्याचे ४ मेसेजेस...

“हे, १० मिनिटात पोहोचतोय.”

“हे, मी सीसीडी मध्ये बसलोय.”

“हे, मी फिक्कट गुलाबी रंगाचा शर्ट घातलाय.”

“हे, कुठे आहेस तू ?”

एखाद्या भुकेल्या उंदराप्रमाणे माझी नजर सैर वैर पळू लागली. लाल, हिरवा, निळा, पिवळा सगळे शर्ट दिसतायत पण गुलाबी काही दिसत नाहि. आजवर मी इतकी मुल पहिली इतके सीसीडी पाहिले पण इतका वेळ कधीच लागला नाही. मी लगेच त्याला मेसेज केला...

“हे, कुठे आहेस तू?”

“मी पण सीसीडी मधेच आहे.”

“तू दिसत नाहीयेस..”

त्याचा लगेच मेसेज आला.

“हे, सॉरी, मी गुलाबी नाही ऑफ व्हाईट शर्ट घातलाय...”

मला किती आनंद झालाय म्हणून सांगू. म्हणजे हा माझ्यातलाच दिसतोय. ऑफ व्हाईट म्हणजे पांढराच. अरे वा, म्हणजे यावेळी आईचे भोग संपणार, आई खुश होणार. आज पसंती झाली, तर ३ महिने फिरायचं मग उन्हाळ्यात लग्न, पावसाळ्यात हनिमून , आणि मग संपूर्ण आयुष्य फक्त मजा. सहवासाचा आनंद. किती छोटी स्वप्न आहेत ना माझी. इतक्यात टेबल वर ठक ठक झाली आणि माझे स्वप्न भंगले. पण ज्याच्या बद्दल स्वप्न बघतीये तोच हा माझा ऑफ व्हाईट राजकुमार.

“अगं, खूप sorry हा.... मी चुकीचा रंग सांगितला त्यामुळे तुला अवघड झालं.”

“नाही, तसा मला काही त्रास नाही झाला....” हे बोलताना एकदाही मी माझी नजर त्याच्या चेहऱ्यावरून ढळून दिली नाही. कोणास ठाऊक कसा पण सीसीडी मध्ये आला ससा. खरच ससाच. लक्ख गोरा, मऊ कांती, निळे डोळे, शुभ्र पांढरे दात, वयाचा अंदाज बांधणे अवघडच, असा सुकुमार मला भेटायला कसा आला?

“मी जरा लवकरच आलो, माझं एक काम होत ते संपल लवकर, मग विचार केला कि सीसीडी मधेच बसायचं तर इथेच तुझी वाट बघू.”

आज चक्क माझी वाट कोणीतरी बघतंय, पहिल्यांदाच, नाहीतर याआधी पाहिलेले सगळे नमुने २ -२ तास उशिरा यायचे आणि माझा दगड होऊन जायचा. हा खूप शिस्तीचा वाटतोय.

“तुला हे सीसीडी शोधायला खूप अवघड नाही ना गेलं?”

“नाही.” आता याला काय सांगू कि या शहरातील एकही सीसीडी माहित नाही अस माझ्याबाबतीत तरी शक्य नाही.

“खर तर फार पूर्वीपासून मला हे सीसीडी माहित आहे आणि आवडतहि. म्हणून विचार केला कि इथेच भेटू. असो, माझे नाव शर्विल, राहणार कॅनडा, म्यानेजर आहे DGC बँक मध्ये, आणि तू?”

“मी मीनल, राहणार पुणे, लोकसेवा महाविद्यालयात प्रोफेसर आहे.” (temporary हे मनातच.)

“अरे वा, प्रोफेसर म्हणजे गप्पा मारायला आवडतच असतील ना?”

“फार नाही, फक्त सलग ४५ मिनिटे.”

तो २ सेकंद बघतच राहिला आणि मग खळखळून हसू लागला. त्याचं हसणे समुद्राच्या लाटांप्रमाणे आहे. अमर्याद आणि निखळ. मला हे हसणे इतक का आवडल? कदाचित खूप दिवसांपासून मलाही असाच हसायचं पण जमतच नाहीये. त्याच्याकडे बघून खूप छान वाटतंय, आज पहिल्यांदाच लग्न करावं असा खूप वाटू लागलाय. पण याच्यासारख्या सुकुमाराला मी पसंद पडेन का?

“मीनल, तू काही बोलणार आहेस कि फक्त ऐकणार आहेस.”

“हो, पण आधी ऑर्डर देऊया ना?” तुझा नकार ऐकण्याआधी फुकटची कॉफी पिऊन घेते. तू नही तो कॉफी सही...

“अग हो, बोल काय घेणार तू?”

“कोल्ड कॉफी”

“ok. तू बस मी आलोच ओर्डर घेऊन.”

खुर्ची थोडीशी मागे करून तो ऐटीत उठला, एखादा राजकुमार आपल्या राजकुमारी साठी कमळाचे फुल आणण्यासाठी ज्या तोर्यात निघावा, तसा तो निघाला, ओर्डर देण्यासाठी एक हात टेबल वर आणि एक हात खिशात ठेऊन उभा राहिला. सीसीडी मधल्या अजून काही मुली त्यालाच बघत होत्या. मला खूपच हेवा वाटत होता. त्याने ऐटीत कार्ड काढून बिल करायला दिल. नितळ गोर्या रंगाचा हा ससा फारच रुबाबदार दिसतोय. रुबाबदार ससा.

त्याने टेबलवर कॉफी बरोबर अजून बरच काही ठेवलं. मला कॉफी देताना आणि मी कॉफी घेताना त्याच्या उबदार हातांचा नकळत झालेला स्पर्श माझ्या थंडगार हातांना अजूनच हवा हवासा वाटला. खरंच स्पर्शाची गम्मत ज्याने घेतली त्यालाच कळली. इतके दिवस लग्न नको, लग्न नको म्हणणारी मी आज याच्या सोबत आयुष्यभराच्या दिवस आणि रात्री जगण्यासाठी भुकेली झालीये. त्याने मधेच माझी तंद्री तोडली,

“समज उद्या जर आपल लग्न ठरलंच तर तू तुझ्या करिअरच कसा manage करणार. कारण जर लग्न झाल तर तुला माझ्याबरोबर याव लागेल.”

याचा अर्थ याला मी नक्की आवडलीये, त्यामुळेच तर इतकं पुढंच बोलतोय.

“नाही माझी काहीच हरकत नाही , आणि तसही जर आपलं तसं काही ठरलंच तर मला आवडेल लाग्नानंतरची काही वर्ष घरी राहून घर सांभाळायला.”

“wow, thats great. आजकाल असा विचार करणाऱ्या मुली कमीच आहेत. पण इतके दिवस लग्न का नाही केल?”

“कोणी होकार दिला नाही म्हणून, आणि तुम्ही?”

“खर तर माझ एका मुलीवर खूप प्रेम होत, लग्न करणार होतो आम्ही पण तिला कॅनडा ला शिफ्ट होण शक्य नव्हते आणि मला माझे करिअर सोडायचचे नव्हते. म्हणून मी तिच्याशी लग्न न करण्याचा निर्णय घेतला. त्यानंतर लग्न करण्याची इच्छाच सोडली होती मी, पण आता आई वडीलही खूप मागे लागलेत आणि खरतर एकट राहायची आता इच्छा नाही. म्हणून पुन्हा लग्नाचा विचार सुरु झाला. actually याच सीसीडी मध्ये आम्ही नेहमी भेटायचो. म्हणून तुलाही इथेच बोलावलं.”

माझं मन जरा खट्टू झाल, आत्ता कुठे लग्नाच्या छान गप्पा सुरु झाल्या होत्या इतक्यात याची जुनी हेरोईन गोष्टीत टपकली, बसुंदीच्या वाटीत अचानक पाल दिसावी तसच काहीस मला झाल. असो आज काल सगळ्यांचाच काही ना काही इतिहास असतो, माझ्यासारखे महाभाग अगदीच विरळे...मनाला पुन्हा सांभाळून घेत मी बोलू लागले.....

“इतके वर्ष परदेशात राहूनही तुम्हाला भारतीय मुलीशीच लग्न करायचं?”

अगदी गोड हसून तो, “हो, हो, भारतीय मुलगीच हवी, कसं आहे ना, आपले आचार, विचार, संस्कृती हे सगळ समजून घेऊन जी साथ देईल अशीच partner हवीये. परदेशातील मुली वाईट नाहीत पण त्याचं आणि आपल जमणे अवघड आहे इतकच, आणि तसाही भारतीय मुलींच्या हाताला जी चव आहे ती बाकी कुठे? ”

अच्चा म्हणजे हा पोटोबा आहे तर, “मलाही येतो स्वयंपाक करता, सुगरण नसले तरी जीभ खुश होईल इतका जमतो.” अगदीच नावडतीच आणि कंटाळवाणे काम म्हणजे स्वयंपाक, पण आता हा सुकुमार पटवायचा तर थोडे बलिदान द्यायलाच हवे. तसही एका पोस्ट मध्ये लिहीलले होते, “नवऱ्याच्या प्रेमाचा रस्ता पोटातूनच पार करावा लागतो.”

“अरे वा उत्तमच. मग कधी येऊ तुझ्या घरी जेवायला? मस्त पुरणपोळीचा बेत कर.”

आनंद पोटात माझ्या माईना...हा घरी येणार, गोड पुरणपोळी खाऊन माझ्याशी गोड बोलणार, मग आमचे सूत जुळणार, मग लग्न ठरणार, मग शोप्पिंग, रोज भेटायचं, एकच आईस क्रीम दोघांनी खायचं, पिक्चर बघताना कॉर्नरची सीट पकडून दोघांनी एक्माकांना बघत बसायचं, वा, मनातल्या मनात इतके विचार येतायत जसे एकामागून एक नोटीफीकेशन्स येतात. या गुदगुल्या फारच भारी आहेत. आज खूप दिवसांनी त्या मोबाईल माधील पोस्ट्स पेक्षा काहीतरी भन्नाट सापडलंय.

“नक्कीच या, कधीचा प्लान करूया....”

“हा शनिवार चालेल का?”

“हो, म्हणजे घरच्यांशी भेट पण होईल.”

“ती तर होईलच. तू तुझ्या इतिहासाबाबत काहीच बोलली नाहीस.”

आता याला काय सांगू कि आम्हाला इतिहास कधी आवडला नाही आणि कधी नव्हताही. सामान्याहून सामान्य या वर्गातली मी. मित्र सोडा कधी चांगली एक हक्काची मैत्रीण नाही मिळाली मला, शनिवार रविवार आमचे मित्र-मैत्रीण पिक्चर ला जाणार, पिझ्झा-बर्गर खाऊन कोक चे ढेकर देणार आणि मी घरातील सगळी भांडी घासून पुसून परत मांडणीत ठेऊन, अपूर्ण राहिलेले नोट्स पूर्ण करून आई बरोबर भाजीला जाणार. इतिहास घडवायला जो एक महत्वाचा गुण लागतो, “हिम्मत” तो माझ्यात नाहीच. आई म्हणाली म्हणून घरातली काम करायची, बाबा म्हणाले म्हणून कॉलेज ला शिकायला जायचं, ताई म्हणते म्हणून TV बघायचा आणि पेपर वाचायचा, कारण मला स्वतःला कधीच काही वाटलंच नाही, स्वतःचे विचार नाहीतच. आज सुकुमार इतिहासाबद्दल विचारतोय हेच काय ते सुख.

“बोलू, सगळ्यावर बोलू, आता भेट होतच राहील, तेव्हा काही विषय हवेतच ना बोलायला.”

“बरोबर, चला निघूया मग.”

दोघ एकत्र उठून निघालो, त्याचा पुन्हा स्पर्श व्हावा हा विचार मनात चालू असतानाच त्याने माझ्या खांद्यावर हात ठेऊन एक हलकी मिठी मारली, त्याचं हसू खूपच आश्वासक होते, याचसाठी केला होता अट्टहास, हा मला नक्की पसंद करणार, आईचे सगळे उपवास सार्थकी लागणार.

सीसीडी मधून निघून पुन्हा घरी येईपर्यंत मी एकदाही अंगठ्याचा व्यायाम केला नाही, कारण इतका सुंदर विषय मनात बहरत असताना मोबाईल ची काय गरज. लहानपणी ऐकलेल्या परीच्या कथा खऱ्या असतात, आयुष्यात जादू घडते, गरीब बिचाऱ्या सिंड्रेला ला राजकुमार मिळतोच, एक ना एक दिवस भोग संपतात.... या सगळ्यावर विश्वास बसू लागलाय माझा. कधी एकदा आईला हे सगळ सांगते असं झालय.

नेहमीप्रमाणे आई भाजीला गेलीये. मला स्वस्थ बसवतच नाहीये. इतक्यात मोबाईल वाजलाच, त्याचा मेसेज आला,..

“हे, मीनल, खूप छान वाटलं तुला भेटून, पण माझ्या आईला, तुझी आणि माझी जोडी जमेल असं वाटत नाही, सॉरी. तुला तुझ्या भविष्यासाठी खूप खूप शुभेच्छा.”

खूप स्पष्ट आणि खर बोलून त्यानेही नकार कळवला. असो कॉफी आणि नकार हे समीकरण आजही जुळून आलंय. मोबाईल हातात घेतला आणि स्क्रीन वर पडलेल्या पाण्याच्या दोन थेंबांनी स्क्रीन साफ करून मी पुन्हा त्या रंगांमध्ये रंगलीये.... काय बर पोस्ट आहे ही, “नकार पचवण्याचे १० उपाय.”

लेखिका: मेघा महादेव पाटील

मो: ८१४९८१३३०६ 

ईमेल: megha3041988@gmail.com