॥ उदरातला अंकूर ॥

छान मी वाढते आई

                      तुझ्या उदरात ॥

इवलाश्या अंगणी 

                       फिरे मी दिनरात ॥

उपटून टाकतात का

                        लावलेलं रोपं कुणी

लावण्या आधी विचार

                         का आला नाही मनी ?

चिमुकले रोपं मी

                      मज फेकणार गटारात ॥

आताच वचन देते मी

                       तुम्हांस आई बाबा

कधी दुःख नाही देणार

                       वाढविल घराची शोभा

अनभवू द्या मज सुख

                       ओल्या सुक्या पदरात ॥

नटणं मुरडणं शिकेल

                       आई , मी तुझ्या कडून

वेणी फणीचं सुख

                        देईल तुज मी रडून

घुटमळेल पायी तुझ्या

                  पिल्ला वाणी स्वयंपाक घरात ॥

मदत तूज करता करता

                   अभ्यास करीन डोंगराएवढा

भांडी , धूणी , पुस्तकातली गाणी

                   हळूवार फुलेल मनी केवडा

संस्कारित नाजूक मन

                    तन निरामय येईल भरात ॥

पाठवणीपर्यंत तुम्हांस

                    देईल मी निखळ हासू

पाठवताना माझ्यासाठी

                  टपकतील का चार आसू ?

चार दिस जीव लावण्या

                   उभी राहील तुमच्या दारात ॥

जीणं जन्मभर माझे

                   पाहुणी म्हणून आहे

कन्या, बहीण , पत्नी

                    आईविना राहणार का घरात ?॥

इवलाश्या अंगणी 

                     फिरे मी दिनरात ॥

👍 कविता आवडल्यास कमेंट करा आणि शेअर करा.

गोपीनाथ भागवत काळे, अहमदनगर मो: 8975432687

ईमेल: gopinathbkale@gmail.com

---

नविन ब्लॉगचे नोटिफिकेशन येण्यासाठी विश्व मराठीच्या ईमेल लिस्टला सबस्क्राइब करा.